ՆԱՀԱՆՋԵԼՈՒ ԻՐԱՒՈՒՆՔ ՉՈՒՆԻՆՔ...
1984-ին գրուած այս տողերը պէտք է որ կարդան մեր ՀԱՅՐԵՆԻ քոյր-եղբայրները
Արդէն երեք ամիս է, ինչ վերադարձած եմ հայրենիքէն, բայց տակաւին միտքիս եւ հոգիիս մէջ թարմ են իմ ստացած տպաւորու թիւններս, եւ ինծի կը թուի, թէ ոչ թէ մէկ ամիս, այլ ամբողջ կեանք մը ապրած եմ մայր երկրիս մէջ եւ նոր միայն պանդխտացած:
Էութեանս մէջ խառն են տխրութիւնը եւ ուրախութիւնը:
Ու րա խու թիւն, որ այ սօր հզօր հայ րե նիք մը ու նինք, ուր ա մէն ինչ վե րելք է, սխրա՜նք, յաղ թա կան երթ, հայ րե նիք, որ կը հո գայ նաեւ հե ռաւոր, օ տար ա փերուն վրայ ապ րող իր զաւակ նե րուն մա սին, եւ տխրու թիւն, որ ին ծի պէս բիւրաւոր ներ դա տա պար տուած են, չգի տեմ թէ որ քան ժա մա նա կով, օ տար ճամբա ներ չա փե լու եւ ա մէն օր զգա լու այն դառն ի րո ղու թիւ նը, որ տա րէց տա րի կ’աղ քա տա նայ մեր նոր սե րուն դի ո գին, հա յու թիւ նը կը պակ սի ա նոնց մէջ:
Ես ուսուցիչ եմ, սփիւռ քա հայ ուսու ցիչ, եւ այդ հան գա ման քով է, որ այս ա մառ եր ջան կու թիւ նը ու նե ցայ հրաւի րուե լու Հա յաս տան՝ մաս նակ ցե լու հա մար յա տուկ մեզ հա մար կազ մա կեր պուած վե րա պատ րաստ ման դա սըն թացք նե րու: Մ տա ծելն իսկ յու զիչ է, որ տար բեր եր կիր նե րէն՝ Գա նա տա յէն, Ա մե րի կա յի Միա ցեալ Նահանգ նե րու տար բեր քա ղաք նե րէն, Յու նաս տա նէն, Կիպ րո սէն, Յոր դա նա նէն, Սուրիա յէն, Լի բա նա նէն եւ այլ վայ րե րէ, նոյ նիսկ հե ռաւոր Աուստ րա լիա յէն ե կած շուրջ 19 յի սուն հինգ ու սու ցիչ ներ ամ բողջ մէկ ա միս հո գե կան լից քաւոր ման շրջան մը կ ’ապրէին՝ շրջա պա տուած հո գա տա րու թեամբ, սի րով եւ յար գան քով:
Ա յո՛, սփիւռ քա հայ ուսուցչի համար շատ կարեւոր է հայրե նիքի այս գնահատանքը, ո րով հե տեւ մենք հոս, ար տա սահ մա նի մէջ, կա մաւոր, գի տակ ցա կան նուի րու մով է, որ դարձած ենք Մեսրոպ Մաշտոցի զինուորները՝ հայ ման կան հոգի՛ն պաշտպանե լուծացումէն:
Շատ դժուար ճակատամարտ է, բայց մենք նահանջելու իրաւունք չունինք, քանի որ հայրենիքի արեւը մեզ կը ջերմացնէ եւ յոյս կը ներշնչէ:
Եւ հիմա, հայ րե նի քը տես նե լէս ետք, ի րա պէս կը զգամ, թէ ինչ ը սել է հո գեպէս վե րա նո րո գուիլ, իսկ իմ որ դիս՝ Ա րան, որ Հա յաս տան ե կած էր ին ծի հետ եւ հանգս տա ցաւ Կի րո վա կա նի «Հայ կա կան Ար տեկ» ճամ բա րին մէջ, կրնամ ը սել, որ հո գե պէս վե րած նաւ: Փաստ՝ վեր ջերս շա հած իր մրցա նա կը: Ան կը հե տեւի, ա մե րի կեան երկ րոր դա կան վար ժա րան նե րու ու րիշ ա շա կերտ նե րու հետ, Մեթրո փո լի թը նի ա րուես տի թան գա րա նին մէջ կազ մա կեր պուած ա րուես տի դասընթացք նե րուն: Եր կու հո գիի գոր ծը միայն գնա հա տան քի ար ժա նա ցաւ, մէ կը Ա րան էր: Այս մրցա նա կը զիս թե րեւս չու րա խաց նէր, եթէ ա նոր գծածը Սասունցի Դաւի թը չըլլար: Ոչ մէկ բան Ա րա յին կրնար այն քան ներշն չել, որ իր նկար չութեան թե մա յին հա մար հայ կա կան հե րոս մը ընտ րէր, ե թէ մէկ ա միս Հա յաս տանի մէջ որ պէս հայ չապ րէր... Այս է հայ րե նի քի ներ գոր ծու թեան հրաշ քը: Եւ հի մա ես իմ ա շա կերտ նե րուս կը պատ մեմ հայ րե նի քին մէջ իմ տե սած ներուս մա սին՝ Ծի ծեռ նա կա բեր դի Ե ղեռ նի յու շար ձա նի, մար զա հա մեր գա յին մեծ կա ռոյ ցի, սառ նո րակ ցայ տաղ բիւր նե րով զար դա րուած մեր Ե րեւա նի եւ մանաւանդ ի րենց հա սա կա կից նե րու՝ հայ րե նաբ նակ հայ մա նուկ նե րու եր ջա նիկ ճա կա տագ րի մա սին: Կը յի շեմ, թէ ինչ պէս սիրտս թունդ ե լաւ, երբ Ե րեւա նի պիո նե րա կան պա լա տին մէջ ներ կայ ե ղանք փոք րիկ խմբա կի մը ե լոյ թին: Բախտաւոր սե րունդ մը, ար դա րեւ, որ ոտ քե րը հաս տատ ու ա մուր կը դնէ հայ րե նի հո ղին վրայ, կը ծաղ կի խրոխտ ու հզօր: Եւ այս բո լո րը ի պար ծանս հայ րե նի քին ու դիւ ցազ նա կան մեր ժո ղո վուր դին ա մուր հաւատ քին՝ մեր պայ ծառ ա պա գա յին հան դէպ: Շ նոր հա կա լու թիւն հայ րե նի քին՝ մե զի ներշն չած այս հաւատ քին հա մար, ո րը խա րիսխն է մեր ճի գե րուն, մեր մարտն չում նե րուն՝ յա նուն հա յա պահ պա նութեան: Որ քան ալ որ օ տար հող մե րը փչեն մեր շուր ջը, ձեր եւ մեր ճի գե րով պիտի կա րե նանք սփիւռ քա հայ նոր սե րուն դին մէջ պա հել հայ րե նա սի րու թիւ նը, հաւատ քը հա յի ա պա գա յի նկատ մամբ: Հայ րե նա բաղձ զգա ցում նե րով՝
Զարմինէ Պօղոսեան
Մեսրոպ Մաշտոց հիմնարկի պատասխանատու, Ուսուցիչ - Նիւ Եորք
«Հայրենիքի ձայն», Երեւան, 26 Դեկտեմբեր, 1984, թիւ 52
No comments:
Post a Comment