ԿԱՂԱՆԴԻ ԾԱՌ

                                                       Զահրատ

Որպէսզի կաղանդ տօնենք,

Տեւական,

Ուր որ գացինք,

Ուր որ գաղթեցինք,

Մեզի հետ

Մեր ծառն ալ տարինք:

Թէ մարեցաւ մոմերէն մին,

Տեղը չորս մոմ վառեցինք:

Թէ խաղալիք մը կոտրեցաւ:

Կամ ժապաւէն մը փրթաւ,

Տեղը միշտ նորը դրինք:

Արմատները ե՞րբ չորցան,

Ոստերուն մէջ աւիշը ե՞րբ

Ցամքեցաւ

Եւ հիմա ծառը աւելի շքեղ,

Թէպէտ շողշողուն,

Սակայն մերը չէ ալ: